Το εικαστικό προσκήνιο του Βασίλη Πούλιου διαμορφώνει μια ψυχολογική ενδοσκόπηση της ατομικής ταυτότητας μέσα στο περιβάλλον του κοινωνικού παρεμβατισμού. Αποκαλύπτει την αυταπάτη που γεννά η ανθρώπινη άμυνα απέναντι σε φοβίες και αδυναμίες απωθημένες από την συνείδηση. Η μοναξιά, μια από τις υπέρτατες αλήθειες της ανθρώπινης φύσης, εκτοπίζεται δίνοντας τη θέση της στην ψευδαίσθηση μιας ασφάλειας παρεχόμενης από την ένταξη σε κοινωνικές συμβάσεις όπως η οικογένεια ή την προσκόλληση σε υπαρξιακές ιδεοληψίες όπως η θρησκεία. Η αυταπάτη ως πανοπλία προστασίας απέναντι στην πραγματικότητα καθησυχάζει και λυτρώνει, ωστόσο με αντίτιμο την κυριάρχηση του ατροφικού εγώ, την απαγόρευση της κριτικής σκέψης και της ελεύθερης νόησης με συνέπεια την καταστολή της ενήλικης προσωπικότητας και την αναπαραγωγή ενός πρότυπου ελλειπτικού εαυτού.

Ως διέξοδος απεγκλωβισμού της ατομικότητας αντιτίθεται η συνειδητοποίηση και ο ενστερνισμός της μοναξιάς της, μια επίπονη διαδικασία που αναπόφευκτα επιφέρει εσωτερικές συγκρούσεις. Το άτομο πρέπει να βρει τον χαμένο εαυτό του και το εγώ του να επανέλθει στη νέα του ταυτότητα. Η νέα ιδιότητα του ατόμου συνοψίζει μια επανεκκίνηση, η ελευθερία γίνεται πρόσημο της οντότητάς του, η ρήξη με το παρελθόν υπογραμμίζει την αυτοδιάθεση, την αυτονομία, τη δύναμή του.