Αυτός που κάποια στιγμή άρχισε να ανοίγει τη βεντάλια των αναμνήσεων βρίσκει συνεχώς νέους κρίκους και ράβδους. Kαµιά εικόνα (της ανάμνησης)∗ δεν του αρκεί γιατί κατάλαβε ότι αυτή (η εικόνα της ανάμνησης)∗μπορεί και πάλι να ξεδιπλωθεί. Στις πτυχές βρίσκεται πρωταρχικά το πραγματικό………και τώρα η ανάμνηση ξεδιπλώνεται από το μικρό στο μικρότερο και από το μικρότερο στο μικροσκοπικό, και γίνεται όλο και σφοδρότερο αυτό που αποκαλύπτεται σε αυτούς τους µικρόκοσµους. Walter Benjamin, Berliner Chronik ∗(Σ.τ.Μ)

Αποδοµώντας συστηματικά το αρχικό της υλικό το οποίο συλλέγει κυρίως από αναμνηστικές φωτογραφίες, η Λία Καζάκου δημιουργεί ένα νέο, άκρως υποβλητικό, καταστασιακό πεδίο, όπου η πλοκή, οι πρωταγωνιστές και ο περιβάλλων χώρος µέσα στον οποίο κινούνται, χάνουν την πρωταρχική τους υπόσταση και αποκτούν καθολική διάσταση.

Η οργάνωση του χώρου στα έργα της Καζάκου, αποτέλεσμα µιας συνεχούς διαδικασίας αφαίρεσης όλων εκείνων των στοιχείων που θα του προσέδιδαν µια γεωγραφική ή κοινωνική ταυτότητα και στον οποίο διαδραματίζονται συναισθηματικά φορτισμένες ή και φαινομενικά τυχαίες σκηνές, έχει σαν συνεπεία την αποσύνθεση της γραµµικότητας µιας εσωτερικής λογικής του έργου. Η σύγχυση που προκαλείται κατά αυτόν τον τρόπο στον θεατή αποτελεί και τον πρωτεύοντα στόχο της καλλιτέχνιδος.

Παραλείποντας και μεταλλάζοντας εσκεµµένα πληροφορίες του αρχικού της υλικού, το “προσωπικό“, το “ιδιωτικό“ μετασχηματίζονται σε αρχέτυπες εικόνες, έτσι ώστε ο θεατής γίνεται µάρτυρας και συγχρόνως εμπλέκεται ακουσία στην πλοκή του έργου µε τις δικές του ατομικές αναμνήσεις.
Ο τίτλος της πρώτης ατομικής έκθεσης της Λίας Καζάκου στην γκαλερί Donopoulos International Fine Arts µε την επιμέλεια του Απόστολου Παλαβράκη περιγράφει ακριβώς αυτή τη διαδικασία.