Τα γλυπτά, τα αντικείμενα, τα σύνολα και οι εγκαταστάσεις του Kai Richter έχουν κυριολεκτικά χτιστεί, ή μάλλον «κατασκευαστεί». Ο Γερμανός καλλιτέχνης κάνει χρήση  υλικών που σχετίζονται με χώρους κατασκευής, όπως πασσάλους σκαλωσιών και συνδέσμους, πλακάτ από αφρολέξ, σκυρόδεμα, και τραχιά ξύλινα δοκάρια, για να δημιουργήσει υλικούς αστερισμούς που δείχνουν να εκρήγνυνται με ενέργεια και ταλαντεύονται μεταξύ δυναμικής και στατικής, σύμπτωσης και επιδίωξης , χάους και τάξης. Αυτή η επιλογή υλικών αναπόφευκτα οδηγεί τον θεατή να σκέφτεται με όρους του «πριν» και  του «μετά», δηλαδή μιας χρονικά βασισμένης διαδικασίας που φαίνεται να έχει συλληφθεί και να είναι παγωμένη στο χρόνο. Και είναι πράγματι η διαδικασία της οικοδόμησης που ενδιαφέρει τον Kai Richter, όχι το κτίριο καθεαυτό. Και παρόλο που τα υλικά χρησιμοποιούνται γενικά και έτσι κουβαλούν μαζί τους μια ορισμένη αύρα, δεν πρέπει να γίνονται κατανοητά σε ένα συμβολικό επίπεδο, αλλά μάλλον ως απλά φορμαλιστικά στοιχεία, δηλαδή ως γραμμές και επίπεδες επιφάνειες έξυπνα συγκροτημένα από τον καλλιτέχνη ως ένα είδος δυναμικού σχεδίου στο χώρο.

Ομοίως, τα νέα κολάζ από τον γλύπτη με έδρα του το Ντίσελντορφ ταλαντεύονται μεταξύ  δυσδιάστατου και τρισδιάστατου χώρου, μεταξύ κίνησης και αδράνειας. Με τη βοήθεια αποκομμάτων φωτογραφιών από δικές του εγκαταστάσεiς που κύριως προορίζονται να υπάρχουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο, ο Richter δημιουργεί φανταστικές γλυπτικές καταστάσεις που ποτέ δεν θα μπορούσαν να υφίστανται στην πραγματική ζωή. Βασισμένα στο επίπεδο της ιστορίας της τέχνης σχετικά πάνω στα έργα των Ρώσων Κονστρουκτιβιστών γύρω από τον Kazimir Malevich, τα κολάζ αντιπροσωπεύουν υποθετικές αναλύσεις αντικειμένων στο χώρο, που έχουν ταυτόχρονα δομηθεί και αποδομηθεί. Όπως και τα γλυπτά του από τα τελευταία αρκετά χρόνια, τα έργα αυτά αντικρούουν τους νόμους της βαρύτητας και υπάρχουν σε ένα χώρο όλο δικό τους.

Gerard Goodrow

Kai Richter’s sculptures, objects, assemblages, and installations are literally built, or rather “constructed”. The German artist makes use of materials associated with construction sites, such as scaffolding poles and couplers, form-boards, concrete, and rough wooden beams, to create material constellations that appear to burst with energy and oscillate between dynamics and statics, coincidence and intention, chaos and order. This choice of materials inevitably leads the viewer to think in terms of “before” and “after”, i.e. of a temporally-based process that has apparently been captured and frozen in time. And it is indeed the process of building that interests Kai Richter, not the building itself. And although the materials are generally used and thus bring with them a certain aura, they are not to be understood on a symbolic level, but rather merely as formal elements, i.e. as lines and planar surfaces cleverly composed by the artist as a kind of dynamic drawing in space.

Similarly, the new collages by the Düsseldorf-based sculptor oscillate between two and three-dimensional space, between motion and inertia. With the help of fragments of photos from his own mostly site-specific installations, Richter creates fantastical sculptural situations that could never exist in real life. Based on an art historical level on the works of the Russian Constructivists around Kazimir Malevich, the collages represent hypothetical analyses of objects in space, which have been simultaneously constructed and de-constructed. Like his sculptures from the past several years, these works thwart the laws of gravity and exist in a space all their own.

Gerard Goodrow